/ Nga PhD. Xhavit LIPAJ, Zvicër /
Të morën, Nënë, kur qielli heshti,
kur yjet u fshehën nga frika e errësirës.
Të lidhën duart, të përplasën përdhe, si të mos ishe njeri, si të mos ishe jetë.
Të tërhoqën zvarrë mes klithmave të dheut, që nuk mundi të të mbante fort në gji,
e të hodhën në bunar, në një gropë të ftohtë, duke menduar se aty do të shuhej çdo gjë.
Por ata s’e dinin, Nënë,
se uji nuk mbyt dot një shpirt të pastër, se toka nuk tret dot një zemër të madhe, se zëri yt do të gjëmojë përgjithmonë.
Të kërkova mes ëndrrave të prera, mes plagëve të kohës, mes hijeve të natës.
Të kërkova në duart e mia bosh,
në çdo pëllëmbë dheu që nuk më dha përgjigje.
A ke ftohtë, Nënë?
A të dhembën duart e lidhura?
A të ndali frymën uji i zi?
Apo e lëshove një psherëtimë të fundit, që vetëm Zoti e dëgjoi nga thellësia?
Sot është 8 Marsi, dita e nënave,
e unë qëndroj para varrit tënd,
duke kërkuar një fjalë të pathënë,
një përqafim që s’munda ta jap.
Por në çdo pikë shiu që bie mbi këtë tokë, ndjej lotin tënd që s’u tha kurrë.
Në çdo puhizë që ledhaton dheun, ndjej frymën tënde që ende jeton.
Ata të vranë, por jo, s’të mundën.
Ti je e gjallë në gjakun tim,
në çdo frymë që marr, në çdo hap që hedh.
Ti je aty, Nënë Salë – një plagë që s’mbyllet.
Gëzuar 8 Marsin, Nënë
Në qiellin ku askush s’të prek më, në amshim ku dhembja s’ka më emër.