Mbi një fron të heshtur, koha më thërret,
më vesh me fletë të padukshme mjegulle,
ku emrat shuhen si yjet në ag,
e kujtimet treten në një natë pa kufij.
Eci mbi ujë, por as valët s’më njohin,
as toka nën këmbët e mia s’flet më,
jam hijë e vetes, e humbur mes ëndrrash,
ku realiteti dhe harresa vallëzojnë bashkë.
Dikur fjala ishte fortifikata ime,
tani është një tingull që më ikën nga duart,
si rëra në erë, si loti në shi,
si një premtim i harruar nga perënditë.
Por brenda meje digjet një zjarr i heshtur,
një diell i shuar që s’e shuan dot nata,
një shpirt që nuk dorëzohet,
një mal që nuk përkulet përpara erës.
Unë jam kujtimi që sfidon errësirën,
jam hija që mban dritën e dikurshme,
jam e humbur në kohë, por jo e shuar,
se shpirti im nuk ka skaj, nuk ka fund.
Nëse një ditë s’do më kujtojnë më,
do jem era që fërshëllen në pyll,
do jem pika e vesës mbi një gjethe,
do jem frymëmarrja e fundit e një nate të qetë.
Më thërrit me emrin që dikur e desha,
më fol si dikur kur fjala kishte peshë,
se unë jam këtu, mes kohës dhe harresës,
një shpirt i lirë që refuzon të shuhet.
__________________________________________
2.
Për zonjën që gocën e vet e thërret nënë
Në një botë ku kujtimet zbehen,
ajo thërret vajzën e vet “nënë”,
si një shpirt që endet mes dy brigjeve,
një fëmijë i humbur në mjegullën e mendjes.
Në sytë e saj, koha është një rreth,
pa fillim, pa fund, pa kufij.
Një dashuri që nuk matet me vite,
një dhimbje që nuk kërkon falje.
Por ndoshta kujtesa nuk është vetëm fjalë,
ndoshta është ndjesia e duarve që prekin,
e zërit që përkëdhel, e pranisë që ndjen,
sepse zemra kujton edhe kur mendja harron.
Dhe në atë çast, kur e thërret “nënë”,
ajo nuk është e humbur, nuk është vetëm,
është thjesht një shpirt që kërkon dritë,
një fëmijë që gjen strehë në një fjalë.
Këto dy poezi autori ia ka kushtuar një klientes së tij që vuan nga Demenca
(helveticALforum)
